Πολλοί με ρωτάνε πόσο με άλλαξε σαν άνθρωπο αυτό που έζησα, είναι πολύ σκληρή δοκιμασία, πολύ σκληρή. Κατʼαρχήν με έκανε περισσότερο πιστό, με έκανε να είμαι βέβαιος πια ότι, υπάρχει μια Θεία Επιστασία, αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθεια της.
Με έκανε απόλυτα βέβαιο ότι αυτά που άκουγα από μικρός στο σχολείο, όταν κάναμε θρησκευτικά, το περίφημο, “η πίστις σου σέσωκε σε”, είναι πραγματικότητα.
Δεν αρνήθηκα και δεν αρνούμαι την παρέμβαση την ιατρική, δεν αρνούμαι τα φάρμακα που μου κάνανε, τις θεραπείες που μου κάνανε, αλλά, η πίστη με βοήθησε πάρα πολύ, πάρα πολύ».
«Είμαι πραγματικά ευγνώμων γιατί είχα ευλογία, εγώ το ξέρω αυτό, το ξέρω.
Μερικοί στο βιβλίο που έγραψα και που τα περιγράφω αυτά, και ήταν και φίλοι μου αυτοί, δήθεν προχωρημένοι, δήθεν κουλτουριάρηδες, δήθεν αριστεροί και διάφοροι τέτοιοι,
κάπου ας πούμε είπανε, “ρε Κώστα τρελάθηκες, τι είναι αυτά που γράφεις, τι μας λες τώρα για θαύματα και για λαδάκια;”
Και τους είπα,
“ξέρετε κάτι ρε;
Εγώ το `ζησα, το ξέρω, το βίωσα”.
Όπως βίωσα κάποιες φορές που έχω πάει σε πολέμους σαν δημοσιογράφος και κινδύνεψε η ζωή μου, και σκοτωθήκαν δίπλα μου συνάδελφοι,
κι εγώ γλίτωσα, γιατί αυθόρμητα σʼεκείνες τις δύσκολες στιγμές είπα, “βοήθησε με Παναγιά μου, να επιστρέψω”. Αυτά δεν μπορεί κανείς να μου τα αμφισβητήσει, κανείς...»
Ξυπνάω ένα πρωί με ένα εξόγκωμα στον ουρανίσκο.
Λέω "δεν είναι κάτι.
Θα είναι από κάποια κύστη στο δόντι."
Όμως αυτό μεγαλώνει. Μεγαλώνει επικίνδυνα.
Τότε καταφεύγω στους ειδικούς.
Στους ειδικούς των ειδικών.
Σε στοματολόγους.
Μόλις με βλέπουν συστήνουν κατευθείαν μαγνητική.
Η διάγνωση δείχνει επιθετικό καρκίνο.
Οι πιθανότητες να ζήσω ελάχιστες. Μηδαμινές.
Έπρεπε να ξεκινήσω αμέσως τις χημιοθεραπείες.
Αλλά δεν το έκανα.
Περιφρόνησα τον καρκίνο και πήγα αν και δεν είμαι ο άνθρωπος ο θρησκοληπτος, να ζητήσω τη βοήθειά Της.
Πήγα εκεί που κάθε καλοκαίρι πηγαίνω ως παραθεριστής για μπάνια. Πήγα στην Πάρο.
Μόνο που αυτή τη φορά πήγα προσκυνητής, δεόμενος στην εικόνα Της.
Πήγα στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή της Πάρου.
-"Παναγία μου βοήθησε με. Πάρε με υπό την Σκέπη Σου", είπα και ένας λυγμός τράνταξε το στήθος μου.
Βγήκα νιώθοντας την Κραταιά παρουσία.
Και τώρα ξεκινάει το θαύμα:
Οταν έφτασα στον περίβολο της Μονής, με πλησίασε μια Γυναίκα.
Ήταν ντυμένη στα μαύρα.
Είχε μαντήλι στο κεφάλι Της.
Μου έδωσε ένα μπουκαλάκι με λάδι.
Πάρτο μου είπε θα σε βοηθήσει.
Είδα το πρόσωπό Της! .
Ήταν το πιο γλυκο πρόσωπο που είχα δει! .
Μέχρι να βάλω το μπουκάλι στην τσέπη μου είχε εξαφανιστεί.
Κατάλαβα ότι ήταν η Παναγία.!!
Την αναζήτησα παντού.
Δεν την είδα πουθενά.
Με την βοήθεια Της νίκησα τον καρκίνο.
Ζω.
Της χρωστάω την ζωή μου. Χρωστάω την ζωή μου στην Παναγία την Εκατονταπυλιανη της Πάρου.
Κώστας Χαρδαβέλλας
Δημοσιογράφος
paraklisi