Ο επιχειρηματίας Bryan Johnson, προσπαθεί να φτάσει στην αθανασία. Η αποστολή του είναι να παρακάμψει τον θάνατο μέσω της μακροζωίας.
Ο Johnson είναι επιχειρηματίας στον τομέα της τεχνολογίας.
Στα 47 του χρόνια, ο Johnson έχει υιοθετήσει ένα ακραίο πρωτόκολλο μακροζωίας: μέχρι πρότινος λάμβανε 111 χάπια την ημέρα, τρώει την τελευταία του (αυστηρά vegan) γεύμα στις 11 το πρωί, απέχει από το αλκοόλ, ασκείται για μία ώρα καθημερινά και κοιμάται στις 8:30 το βράδυ. Αλλά η ερώτηση παραμένει: Μπορεί η επιστήμη να υποστηρίξει αυτό το φιλόδοξο σχέδιο ή είναι απλώς μια αποστολή καταδικασμένη σε αποτυχία;
Η ζωή πέρα από τα 100 χρόνια αποτελεί πρόκληση. Ο Nicklas Brendborg, συγγραφέας του Jellyfish Age Backwards, εκτιμά ότι το να επιβιώσει κάποιος από τα 93 στα 100 είναι τόσο δύσκολο όσο το να φτάσει από τη γέννηση στα 93. Η έρευνα δείχνει ότι ένας υγιεινός τρόπος ζωής μπορεί να προσθέσει έως και 14 χρόνια ζωής, αλλά ακόμη και αυτό δεν φτάνει για να κάνει τους περισσότερους ανθρώπους αιωνόβιους.
Η Lynne Cox, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, τονίζει ότι η ακραία μακροζωία εξαρτάται περισσότερο από τη γενετική παρά από τη διατροφή ή την άσκηση. «Δεν υπάρχει κάποια πανάκεια που να προσθέτει 20-30 χρόνια ζωής αυτή τη στιγμή», δηλώνει.
Ενώ η άσκηση είναι ξεκάθαρα ευεργετική, οι έρευνες δείχνουν ότι η υπερβολική γυμναστική μπορεί να είναι επιζήμια. Παρόμοια, η μείωση των θερμίδων έχει αποδειχθεί ότι επεκτείνει τη ζωή σε ζώα, αλλά σε ανθρώπους η μακροπρόθεσμη εφαρμογή της είναι δύσκολη και μπορεί να οδηγήσει σε υποσιτισμό, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους.
Οι γενετικές ρίζες της μακροζωίας
Οι άνθρωποι που φτάνουν τα 100 χρόνια συχνά έχουν γενετική προστασία. Ο Nir Barzilai, ερευνητής μακροζωίας, έχει μελετήσει Ασκενάζι Εβραίους αιωνόβιους στις ΗΠΑ, οι οποίοι συχνά δεν ακολουθούν υγιεινούς τρόπους ζωής, αλλά έχουν χαμηλότερα επίπεδα καρδιαγγειακών παθήσεων. Η γενετική, υποστηρίζει, είναι το κλειδί για την αιωνόβια ζωή.
Η έρευνα δείχνει ότι οι γονιδιακές τροποποιήσεις, όπως η μείωση των επιπέδων των αυξητικών ορμονών, παίζουν ρόλο στην επιβράδυνση της γήρανσης. Ωστόσο, αυτή η γνώση δεν έχει ακόμη μετατραπεί σε πρακτικές θεραπείες.
Υποσχόμενες θεραπείες, όπως η ραπαμυκίνη και η μετφορμίνη, έχουν δείξει ότι μπορούν να επιβραδύνουν τη γήρανση σε ζώα και να βελτιώσουν την υγεία σε ανθρώπους. Ωστόσο, οι παρενέργειες, όπως ο κίνδυνος διαβήτη και οι έλκη, αποτελούν εμπόδιο. Η χρήση αυτών των φαρμάκων παραμένει περιορισμένη λόγω έλλειψης μακροχρόνιων κλινικών δοκιμών.
Η επιγενετική και οι θεραπείες για την επιμήκυνση των τελομερών είναι επίσης στο προσκήνιο, αλλά ενέχουν σοβαρούς κινδύνους, όπως η αύξηση του κινδύνου καρκίνου.
Ο Bryan Johnson και οι κριτικές
Ο Johnson είναι αισιόδοξος, θεωρώντας τα δεδομένα του ως «τα καλύτερα στον κόσμο». Ωστόσο, οι επιστήμονες παραμένουν επιφυλακτικοί, προειδοποιώντας ότι η ανάμιξη πολλών φαρμάκων και παρεμβάσεων μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις. Ο Barzilai τονίζει ότι οι προσωπικές πειραματικές προσπάθειες του Johnson δεν αποτελούν επιστημονική έρευνα και μπορεί να έχουν αρνητικές συνέπειες.
Παρά τη συνεχιζόμενη έρευνα, η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι δεν υπάρχει ακόμη τρόπος να ζήσουμε σημαντικά πέρα από τα 100 χρόνια. «Αυτή είναι μια αναμονή», λέει ο Faragher, προειδοποιώντας ότι ο δρόμος προς την αθανασία παραμένει γεμάτος προκλήσεις και αβεβαιότητες.
Πηγή: lifo.gr